Rhiannon daje pieniądze kobiecie z dzieckiem przed sklepem, widzi w tym jedynie mały gest współczucia. Następnego ranka jednak odnajduje ją przy grobie swojego męża. Spotkanie to zmusza Rhiannon do zmierzenia się z przeszłością, o której nie miała pojęcia.
Nie sądziłam, że wszystko zmieni się akurat we wtorek. To dzień tak nijaki, że zwykle nie zostawia śladów w pamięci. Ale właśnie wtedy, z torbami pełnymi zakupów, stanęłam twarzą w twarz z czymś, co przewróciło mój świat.
Deszcz mżył na parkingu, a ona siedziała na krawężniku. Dziecko tuliła w wyblakły koc, a jej spojrzenie – puste i przygaszone – wciągnęło mnie w ciszę.
– Proszę… – wyszeptała, głos niemal zagłuszony przez krople uderzające o asfalt. – Cokolwiek…
Nigdy nie dawałam pieniędzy obcym. To nie była znieczulica, raczej zasada. Ale coś w niej – może to, jak kurczowo trzymała dziecko – zmusiło mnie do zatrzymania się.
Sięgnęłam do portfela, wyjęłam pięćdziesiąt dolarów i podałam jej.
– Dziękuję – wyszeptała, a ja modliłam się, by zabrała dziecko w ciepłe, suche miejsce.
Myślałam, że to koniec tej historii. Że nasza drobna interakcja zniknie w niepamięci. Ale życie nie kończy rozdziałów tak łatwo.
Następnego dnia odwiedziłam grób Jamesa. Od jego śmierci minęły dwa lata, choć czas zdawał się rozciągać w dziwnej, nielogicznej plątaninie dni. Ból, choć przytłumiony, był ze mną zawsze.
Gdy dotarłam na miejsce, zauważyłam, że ktoś już tam jest. To była ona. Kobieta z dzieckiem.
Stała przy grobie Jamesa, zrywając lilie, które niedawno posadziłam.
– Co ty robisz?! – wybuchłam.
Odwróciła się gwałtownie, jej twarz wyrażała zaskoczenie i lęk.
– Ja… ja mogę wyjaśnić – wykrztusiła.
– Kradniesz kwiaty z grobu mojego męża! Dlaczego?
Przytuliła mocniej dziecko, jej twarz wykrzywiona w mieszaninie wstydu i bólu.
– James… był moim partnerem – powiedziała drżącym głosem. – I ojcem tego dziecka.
Świat zawirował, a ziemia pod moimi stopami zdawała się uciekać.
– Kłamiesz! – wykrztusiłam.
Potrząsnęła głową, walcząc z łzami.
– Nie zdążyłam mu powiedzieć… o ciąży. Zniknął, zanim miałam szansę. Dopiero niedawno dowiedziałam się, że nie żyje.
Każde jej słowo ciążyło mi jak kamień. James, mój James, miał życie, o którym nie wiedziałam nic.
W ciszy wróciłam do domu, ale jej słowa nie dawały mi spokoju. Było coś w spojrzeniu jej dziecka – w jego oczach – co nie pozwalało mi przestać myśleć.
Kilka dni później poszłam do jej mieszkania. Znalezienie jej nie było trudne – powiedziała, że mieszka nad supermarketem. Kiedy otworzyła drzwi, w jej oczach pojawiło się zaskoczenie.
– Nie przyszłam po wyjaśnienia – powiedziałam, zanim zdążyła coś powiedzieć. – Chciałam… pomóc.
Z jej oczu popłynęły łzy. Wpuściła mnie do środka. Dziecko leżało na kocu, bawiąc się zabawką. Jego spojrzenie… było tak znajome.
– Jak ma na imię? – zapytałam cicho.
– Elliot – odpowiedziała.
Spojrzałam na chłopca i poczułam coś, czego nie umiałam nazwać. Może była to nadzieja.
– Nie wiem, co to oznacza – powiedziałam powoli. – Ale nie sądzę, że któraś z nas powinna mierzyć się z tym sama.
Pearl skinęła głową, a Elliot wyciągnął do mnie rączkę. Gdy jego mała dłoń chwyciła mój palec, w mojej piersi po raz pierwszy od dawna pojawiło się coś więcej niż tylko ból.
Nie znałam odpowiedzi na wszystkie pytania, które kłębiły się w mojej głowie. Ale wiedziałam, że nie jesteśmy już same.