Kiedy tata Amelii wręczył jej kostkę mydła i kazał brać zimne prysznice, nawet przez myśl jej nie przeszło, że za tym prostym gestem może kryć się coś złowrogiego.
Jej życie wywróciło się do góry nogami, gdy chłopak wyjawił szokującą prawdę o tym mydle.
Zawsze uważałam siebie za córeczkę tatusia, ale dziś te słowa wywołują we mnie obrzydzenie.
Nie jestem już jego małą dziewczynką, a on nie jest tym człowiekiem, za którego go uważałam.
Pozwól, że opowiem, dlaczego.
Od zawsze byłam blisko z moim ojcem, bardzo blisko.
Mam 23 lata i jeszcze do niedawna mieszkałam z rodzicami. Tata zawsze powtarzał, że wolałby, żebym została w domu jak najdłużej.
Dlatego oddał mi całe drugie piętro, gdzie mogłam urządzić swoją sypialnię i łazienkę.
Była to moja osobista, spokojna przestrzeń, przynajmniej do czasu, aż tata zaczął się skarżyć.
Mój ojciec miał specyficzną osobowość – na pierwszy rzut oka surową i nieprzystępną, niczym twarda skorupa kokosa, ale pod nią kryła się ciepła, troskliwa natura.
Lubił przypominać mi, że życie wymaga hartu ducha.
„W trudnych warunkach rodzi się charakter,” mawiał. „Musisz teraz nauczyć się radzić sobie z problemami, żeby w przyszłości cieszyć się komfortem.”
Jednocześnie nie wahał się podarować mi ulubionych czekoladek czy lodów, gdy czułam się źle. Mama z kolei była ucieleśnieniem czułości.
Zawsze gotowa przytulić mnie, ugotować moje ulubione danie czy wysłuchać, gdy coś mnie dręczyło.
Ostatnie miesiące przyniosły jednak zmianę w naszym domu. Rodzice wydawali się dziwnie odlegli, a miłość i troska, którą kiedyś tak mocno czułam, zniknęły jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.
Coraz częściej czułam, że mieszkam z obcymi ludźmi.
Tata, który zawsze wspierał mnie w każdej sytuacji, teraz krytykował najmniejsze rzeczy.
„Za głośno bawiliście się z przyjaciółmi wczoraj wieczorem!”
„Wracasz do domu zbyt późno!”
„Marnujesz pieniądze na głupoty!”
W końcu wypowiedział zdanie, które podcięło mi skrzydła:
„Śmierdzisz jak zgniłe cebule! Idź wziąć zimny prysznic i użyj tego mydła, które ci dałem!”
Byłam oszołomiona. „Śmierdzę? Co on wygaduje?” – pomyślałam.
Tego dnia tata wręczył mi grubą, zieloną kostkę mydła o dziwnym zapachu, twierdząc, że pomoże mi pozbyć się problemu, którego rzekomo nie zauważyłam.
Jego słowa tak bardzo mnie dotknęły, że zaczęłam obsesyjnie wąchać swoją skórę, ubrania, a nawet oddech.
Choć nie czułam niczego dziwnego, zaczęłam używać tego mydła za każdym razem, gdy brałam prysznic.
Wkrótce te rytuały zamieniły się w pięć pryszniców dziennie. Szorowałam ciało tak mocno, że moja skóra stała się sucha, podrażniona i zaczęła się łuszczyć.
Mimo to tata wciąż powtarzał, że brzydko pachnę.
Jeszcze bardziej bolała mnie obojętność mamy.
Stojąc z boku, nigdy nie interweniowała ani nie próbowała mnie bronić. Kiedyś dzieliłam się z nią wszystkim, teraz unikała mojego wzroku.
Przełom nastąpił, gdy mój chłopak, Henry, zauważył, że go unikam i postanowił mnie odwiedzić.
„Amy, co się dzieje? Gdzie byłaś?” – zapytał z troską.
„Nic takiego, Henry, po prostu byłam zajęta,” odpowiedziałam wymijająco.
„Naprawdę? Nie wyglądasz na w porządku. Coś jest nie tak.”
Z wahaniem zapytałam: „Powiedz mi szczerze… Czy ja brzydko pachnę?”
Zaśmiał się, myśląc, że żartuję. „Nie, skądże. Co to za pytanie?”
Chwilę później Henry zniknął w łazience. Gdy wrócił, trzymał w ręku kostkę mydła, z wyraźnym zaniepokojeniem na twarzy.
„Skąd to masz?!” – zapytał. „Amy, to nie jest zwykłe mydło. To przemysłowy środek czyszczący, używany do usuwania smarów z maszyn!”
Nie mogłam uwierzyć w to, co mówił. Moje myśli wypełnił chaos, gdy zrozumiałam, że przez ostatnie miesiące stosowałam coś toksycznego.
Kilka dni później, po przeprowadzce do mieszkania Henry’ego, postanowiłam skonfrontować się z rodzicami. Trzymając w ręce nieszczęsne mydło, stanęłam przed tatą.
„Dlaczego mi to zrobiłeś?!” – zapytałam z rozpaczą.
„Musiałaś się czegoś nauczyć,” odpowiedział chłodno.
Mama próbowała coś powiedzieć, ale jej milczenie wcześniej zdradziło, że wiedziała o wszystkim.
Wtedy tata wyznał coś, co sprawiło, że świat zatrzymał się w miejscu. „Nie jesteś moją córką. Jesteś wynikiem romansu twojej matki.”
Te słowa przebiły mnie na wskroś. W jednej chwili moje życie legło w gruzach.
Wyszłam z domu, decydując, że nigdy więcej nie dam się skrzywdzić.
Teraz, zaczynając nowe życie z Henrym, próbuję odzyskać spokój, którego tak długo mi brakowało.