Nie żyje Bogusław Nizieński
Bogusław Nizieński, niegdyś sędzia Sądu Najwyższego, pierwszy rzecznik interesu publicznego, działacz opozycyjny w czasach PRL oraz żołnierz Armii Krajowej i Narodowej Organizacji Wojskowej, zmarł w niedzielę.
Informację o jego śmierci przekazał Jan Kasprzyk, były szef Urzędu do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych.
„Dotarła do nas bardzo smutna wiadomość z Monte Cassino.
Na Wieczną Wartę odszedł sędzia Bogusław Nizieński — wybitny Polak, który zawsze opowiadał się po stronie dobra w walce ze złem.
Wolna Polska była jego największym pragnieniem. Niech Bóg obdarzy Go wiecznym szczęściem” — napisał Kasprzyk na portalu X.
Bogusław Nizieński przyszedł na świat 2 marca 1928 roku w Wilnie. Podczas II wojny światowej przyjął pseudonim „Sokół” i jako łącznik dowódcy działał w szeregach Armii Krajowej.
Był również związany z Narodową Organizacją Wojskową.
Po wojnie rozpoczął studia prawnicze oraz politologiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim.
Przez siedem lat pracował jako urzędnik w Akademickim Związku Sportowym w Krakowie.
W 1957 roku rozpoczął aplikację sędziowską, jednak ze względu na odmowę wstąpienia do PZPR, nie mógł orzekać w Krakowie.
Został więc skierowany do Sądu Powiatowego w Bochni, a później do Limanowej.
Tam pracował jako asesor, a po ponad dwóch latach otrzymał nominację sędziowską, co pozwoliło mu prowadzić sprawy karne w krakowskim sądzie powiatowym.
Po pewnym czasie awansował do sądu wojewódzkiego.
W latach 1971–1981 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego komisji zakładowej w departamencie nadzoru sądowego Ministerstwa Sprawiedliwości.
Wspólnie z Adamem Strzemboszem budował tam struktury „Solidarności” od początku lat 80.
Równocześnie orzekał w Sądzie Wojewódzkim w Warszawie, skąd został delegowany do pracy w Sądzie Najwyższym.
Po ogłoszeniu stanu wojennego Nizieński nie podpisał deklaracji lojalności i nie podporządkował się żądaniu wystąpienia z „Solidarności”, za co został najpierw zawieszony, a następnie odwołany z funkcji w ministerstwie.
W konsekwencji trafił do Wydziału Karno-Rewizyjnego Sądu Wojewódzkiego w Warszawie.
W 1985 roku sam zrezygnował z funkcji sędziego i rozpoczął pracę jako radca prawny w prywatnym przedsiębiorstwie „Unikum”, gdzie pracował ponad pięć lat.
Na stanowisko sędziego powrócił, kiedy Adam Strzembosz, ówczesny przewodniczący zakładowej „Solidarności”, objął funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości.
Wezwał on wówczas dawnych sędziów, którzy zrezygnowali z urzędu, do powrotu do pracy.
W 1990 roku Bogusław Nizieński został mianowany sędzią Sądu Najwyższego.
Kierował II Wydziałem Izby Karnej, zajmującym się rehabilitacją osób skazanych w czasie stanu wojennego i później.
W 1998 roku przeszedł w stan spoczynku.
W 1991 roku uhonorowano go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Siedem lat później prezydent Aleksander Kwaśniewski odznaczył go Krzyżem Komandorskim tego samego orderu w uznaniu jego szczególnych zasług dla wymiaru sprawiedliwości.
16 października 1998 roku został powołany na funkcję Rzecznika Interesu Publicznego w zakresie lustracji.
Stanowisko objął 1 stycznia 1999 roku i pełnił tę rolę przez sześć lat, po czym przeszedł na emeryturę.